Не народ для ўрада, а ўрад для народа. Кастусь КАЛIНОЎСКI Текстовая версия
www.respublika.info № 90 (3530) Вторник, 18 мая 2004 г.

"Царскiя вароты" адчыняюцца

Ірына СВІРКО
Перадача новага будынка стала вынікам наведвання ў маі 2002-га Прэзідэнтам краіны Аляксандрам Лукашэнкам фондаў Нацыянальнага музея гісторыі і культуры Беларусі. На той час яны размяшчаліся ў падвалах Музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, і ўмовы іх захавання зусім не адпавядалі неабходным нормам. Адразу пасля візіту кіраўніком дзяржавы быў падпісаны пратакол даручэння, а роўна праз год распараджэннем Прэзідэнта Беларусі музею прадастаўлены дадатковыя плошчы. Ды яшчэ якія! Для музей-шчыкаў будынак па Фрунзе, 19 стаў сапраўдным падарункам: знаходзіцца ў цэнтры сталіцы, да таго ж яшчэ і гістарычны помнік! У першай палове ХIХ стагоддзя ён быў узведзены па праекце архітэктара Казіміра Хршчановіча як ваенны шпіталь. На працягу наступнага стагоддзя выгляд будынка змяняўся, у пачатку 40-х яго вырашана было зрабіць больш манументальным, але здзейсніцца задуманаму наканавана было толькі пасля Вялікай Айчыннай вайны. У 1946-м адбылося другое нараджэнне – будынак быў рэканструяваны архітэктарам Валянцінам Гусевым і з той пары захаваў свой выгляд. Да апошняга часу ў ім, па вуліцы Фрунзе, 19, размяшчаўся штаб тылу. Нягледзячы на “шпітальна-вайсковае” мінулае, архітэктурнае рашэнне будынка, вытрыманае ў класічных традыцыях, з амфіладнай пла-ніроўкай, выдатна падыходзіць для такой установы культуры, як музей. Да таго ж у ім дастаткова плошчы для належнага захавання фондаў – ажно 6 тысяч квадратных метраў. Дарэчы, сёння Нацыянальны музей гісторыі і культуры Беларусі з’яўляецца буйнейшай у краіне скарбніцай каштоўных рэчавых помнікаў, матэрыялаў і дакументаў. У яго зборы налічваецца звыш 300 тысяч адзінак захавання, і штогод колькасць іх папаўняецца 2—3 тысячамі новых паступленняў. У музеі сфарміраваны 43 багацейшыя калекцыі, сярод якіх археалагічная, этнаграфічная, старадрукаваных кніг, нумізматычная. У апошняй, напрыклад, сабраны манеты з часоў Старажытнага Рыма і да нашых дзён. Як вядома, ва ўсім свеце буйныя музеі паказваюць наведвальнікам не ўсе свае каштоўнасці, а толькі вельмі невялікую іх частку. Большасць экспанатаў застаецца ў фондасховішчах. Не з’яўляецца выключэннем і Нацыянальны музей гісторыі і культуры Беларусі. Але праз колькі часу ён збіраецца паказаць наведвальнікам як мага больш і плануе ці не першым сярод музеяў краіны зрабіць свае фонды адкрытымі для наведвальнікаў. Паказаць, напрыклад, нават “залатую кладоўку” з яе багаццем каштоўных металаў, камянёў, а таксама знойдзеных у розныя часы грашова-рэчавых скарбаў, якіх у музеі захоўваецца сёння больш за сотню. Канечне, стварэнне падобнага комплексу адкрытага захавання — гэта справа будучага. Пакуль жа будынак па Фрунзе, 19 рыхтуецца да паэтапнай рэстаўрацыі і паступова рамантуецца. За год пасля перадачы яго музею пэўная частка работ ужо зроблена і ў некаторых залах ужо створаны спрыяльныя ўмовы для пераводу ў новае памяшканне асобных калекцый са збору музея, скарбонак беларускага іканапісу, этнаграфіі, традыцыйнага народнага мастацтва. Гэтыя экспанаты размесцяцца на выстаўцы “Праз далячынь стагоддзяў”. Сярод прадметаў, многія з якіх будуць выстаўлены ўпершыню, наведвальнікі змогуць убачыць і адну з каштоўнасцей, якой асабліва ганарыцца музей, – “Царскія вароты” Георгіеўскай царквы Давыд-Гарадка, вырабленыя беларускімі разьбярамі па дрэве ў пачатку ХIХ стагоддзя. У 2002-м дзякуючы 8 мільёнам рублёў, якія атрымаў музей у якасці прэзідэнцкага гранта, “Царскія вароты” былі адрэстаўрыраваны, але дасюль заставаліся ў фондасховішчы. Цяпер яны адчыняцца для наведваль-нікаў.
Оцените материал:

Написать автору

Ваше имя *: Все поля, помеченные *, обязательны для заполнения.
E-mail *:
Сообщение *:

Все статьи рубрики Культура

  • Зданнi старога млына
    Ёсць прапанова на некалькi хвiлiн пераключыцца на больш кансерватыўны, але вельмi цiкавы занятак — завочнае падарожжа ў мiнуўшчыну роднага краю. А пачалося яно яшчэ 27 жнiўня 2002 года. Публiкацыяй «Крыж-баба маўчыць, чортаў камень — таксама» ў нашай газеце нарадзiлася рубрыка «Легенды Прыдзвiнскага краю». Пасля было надрукавана яшчэ некалькi цiкавых легенд i паданняў. Пра-пануем чарговы сюжэт.
  • "Царскiя вароты" адчыняюцца
    Нацыянальны музей гісторыі і культуры хоча зрабіць свае фонды адкрытымі для наведвальнікаў. Да свайго сённяшняга прафесійнага свята (18 мая ў свеце адзначаецца Міжнародны дзень музеяў) супрацоўнікі Нацыянальнага музея гісторыі і культуры Беларусі рыхтаваліся з асаблівым хваляваннем. Новую экспазіцыю “Праз далячынь стагоддзяў”, прымеркаваную спецыяльна да гэтага дня, яны адкрываюць у новым памяшканні. Вось ужо год, як музей мае два адрасы: ранейшы — па вуліцы Карла Маркса, 12 і новы – па Фрунзе, 19.
  • Анатолий Ярмоленко не хотел бы для Анатолия Ярмоленко творческой судьбы
    Первую пластинку вокально-инструментального ансамбля «Сябры» купил себе в семнадцать лет с первой трудовой зарплаты. И как узнал уже позже, для самих «Сяброў» этот небольшой диск фирмы «Мелодия» тоже был первым. Тогда, на исходе 80-х, Анатолий Ярмоленко со своей гомельской командой только-только взобрался на всесоюзный эстрадный олимп, подкупив зрителя (и меня в том числе) своим фирменным «сяброўскiм» «коктейлем», в котором удивительным образом смешались разухабистый задор и необычайная лиричность. Сегодня «Сябры» — один из старейших коллективов страны, который в нынешнем году отмечает тридцатилетие своей творческой деятельности. Но Ярмоленко, как и в те далекие годы, все такой же «моторный» и лиричный и по-прежнему собирает полные залы по всему бывшему Советскому Союзу. Разве что высокое звание народного артиста страны да блеск серебра в бородке моего собеседника подчеркивают, что со времени того нашего первого заочного знакомства воды действительно утекло немало. Есть и еще один нюанс, который ранее никогда не замечался за Ярмоленко, а сегодня нет-нет да проскользнет в разговоре. Анатолий Иванович все чаще признается, что чертовски устал, что все чаще подумывает о том, чтобы уйти со сцены. И дело отнюдь не в возрасте моего собеседника и самих «Сяброў». Но об этом в нашей беседе чуточку дальше, потому как начали мы ее с самого главного – с юбилейных концертов в год тридцатилетия коллектива.
  • "Дзiкiя танцы"
    Стамбульскія ўрокі для беларусаў у Кіеве. Міжнародны конкурс “Еўрабачанне-2004” завяршыўся днямі ў Стамбуле. Па выніках глядацкага галасавання (па падліках спецыялістаў у прамым эфіры за ходам конкурсу назіралі 10 мільёнаў чалавек з 36 краін) пакарыла музычную Еўропу песня “Дзікія танцы” ў выкананні Русланы. З вялікім адрывам ад астатніх удзельнікаў яна набрала рэкордную колькасць балаў – 280! Такім чынам, сёлетняй пераможцай “Еўрабачання” стала Украіна.
пн
вт
ср
чт
пт
сб
вс
2
3
8
9
31
Номер газеты:
© 1991 - 2005, <РЭСПУБЛIКА>. Все права защищены.
Редакция сайта: [email protected]
Администратор: [email protected]
Экспорт заголовков и анонсов
в формате XML/RSS 2.0
Разработка сайта:
Дизайн-студия Дмитрия Борового
справочник лекарств ремонт своими руками Pink Floyd 7th-sky.net советские мультфильмы болты и гайки
Rating All.BY Rambler's Top100